ใครเล่าเลยจะรู้ว่าความรัก
แม้แรกเจอต่างคนไม่รู้จัก
แต่ปักใจเพียงครั้งเดียวติดในใจชั่วกาล
ยามที่เราทั้งสองได้พานพบ
ลบเรื่องราวอดีตที่ร้าวราน
เธอคือความรักแท้ที่ฉันหามาเนิ่นนาน
แต่ความรักดูเหมือนเลือนลาง
ปลายทางไม่เป็นดั่งใจ
ถ้าจะให้เราพบกัน
ใยต้องกีดกั้นเราให้ไกล
กีดกันด้วยแผ่นฟ้าแม้ไกลฉันยินดีจะฝ่าไป
กีดกันด้วยภูผาสูงชันลับตาฉันไม่หวั่นไหว
กีดกันด้วยเวลาฉันยินดีรอ
แต่กีดกันด้วยชะตาฉันคงต้องยอมพ่ายแพ้ใช่ไหม
ใช่ไหม
ในตอนจบสุดท้ายนิยายรัก
มักให้คนห่างไกลได้ย้อนกลับ
กลับมาเพื่อพบเจอบอกรักเธออีกครั้ง
แต่ความจริงของฉัน
รักเราคงเป็นไปดังนั้นไม่ได้
พยายามแค่ไหนไม่มีทางใดที่เราจะใกล้กัน
กีดกันด้วยแผ่นฟ้าแม้ไกลฉันยินดีจะฝ่าไป
กีดกันด้วยภูผาสูงชันลับตาฉันไม่หวั่นไหว
กีดกันด้วยเวลาฉันยินดีรอ
แต่กีดกันด้วยชะตาฉันคงต้องยอมพ่ายแพ้ใช่ไหม
ใช่ไหม
กีดกันด้วยแผ่นฟ้าแม้ไกลฉันยินดีจะฝ่าไป
กีดกันด้วยภูผาสูงชันลับตาฉันไม่หวั่นไหว
กีดกันด้วยเวลาฉันยินดีรอ
แต่กีดกันด้วยชะตาฉันคงต้องยอมพ่ายแพ้ใช่ไหม
ใช่ไหม
(กีดกันด้วยแผ่นฟ้าแม้ไกลฉันยินดีจะฝ่าไป
กีดกันด้วยภูผาสูงชันลับตาฉันไม่หวั่นไหว)
กีดกันด้วยเวลาฉันยินดีรอ
แต่กีดกันด้วยชะตาฉันคงต้องยอมพ่ายแพ้
(ใช่ไหม)
ใช่ไหม
ใช่ไหม
